روزی که تونستم

اصل قضیه تو تنبلیه خودم خلاصه میشه. با هر ایده جدید کمی بهش فکر میکنم و فوقش چهارتا خط و پیتک رو یه کاغذ میارم. بهش کمی عمیق میشم و بعدش هم با دو حالت مواجه.

حالت اول: اااا ... چرته، ولش کن. یا .... نهههه، تکراریه.

حالت دوم: آ ... ها، خوبه.

در حالت اول پرونده بلافاصله بستست. معدوم میشه و فراموش.

در حالت دوم اتفاقات دیگه ای می افته. ایده تا آخرش اجرا میشه. ولی تمام مراحل تو ذهنم انجام شده.

خودم فکر میکنم که ایراد کار تو اولین قدمه. همون قدمی که نیاز به کاغذ داره و قلم. همونی که باید ذهنیات و به کلمات ترجمه کنه. و اونی که همیشه من به بهانه "من نمیتونم"، ازش فرار کردم. "نوشتن".

به خودم اومدم، دیدم دارم تجربه میکنم، هرچیزی رو که میخوام. ولی به ساده ترین روش ممکن، یعنی با تصورم و تو ذهنم. تشر ناجوری به خودم زدم. این "من نمیتونم" این همه وقت، بدون اینکه متوجهش باشم، منو محدود کرده بود.

...... مثل هر کار دیگه ای اولش سخته. "راه که بیافتیم، ترسمان بکلی میریزد".